Πάμε πλατεία

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΙΜΟΣ

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

                                                                                    Αθήνα, 2.6.2011

«ΠΑΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ;»

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

            Είναι βέβαιον ότι, όταν ο δημοφιλής Λάκης Λαζόπουλος, την προηγούμενη δεκαετία, στην πετυχημένη του σειρά «Δέκα μικροί Μήτσοι», έβαζε στο στόμα της, τότε, αμήχανης και αποπροσανατολισμένης νεολαίας, το ερώτημα «Πάμε πλατεία;», δεν μπορούσε ούτε ο ίδιος, αλλά και κανείς άλλος, να φανταστεί ότι, τελικά, αυτό το ερώτημα – ευφυολόγημα θα σηματοδοτούσε σήμερα μία ιδιότυπη, αρχέγονη και πρωτότυπη καθολική μορφή αντίστασης της κοινωνίας, των «Indignados – Αγανακτισμένων», που, με ειρηνικό, αλλά επίμονο τρόπο, αμφισβητούν τον πυρήνα του σημερινού αποδιαρθρωμένου και απαξιωμένου πολιτικού εποικοδομήματος.

            Είναι, πράγματι, εντυπωσιακό το στοιχείο, ότι η μαζική χρήση των υπολογιστών

και ο σύγχρονος τρόπος ηλεκτρονικής επικοινωνίας και επαφής, κυρίως της νέας γενιάς, μέσω του Facebook και του Twitter, που αποτέλεσαν, την προηγούμενη περίοδο, ένα εκ των βασικών εργαλείων αποϊδεολογικοποίησης και παθητικοποίησης της νεολαίας, μέσω του ιδιότυπου ατομισμού, από την ηλεκτρονική επικοινωνία και εικονική επαφή, έχει μετατραπεί, σήμερα, σε ένα πρωτοποριακό «επαναστατικό εργαλείο», που έγινε το «όχημα» για «αποκαθήλωση» και κατάρρευση ισχυρών αυταρχικών καθεστώτων, όπως, για παράδειγμα, στην Τυνησία, Αίγυπτο κ.λπ., μέσω της «Αραβικής Άνοιξης».

            Επίσης, ιδιαίτερα ενδιαφέρον και εντυπωσιακό στοιχείο, που θα μπορούσε κανένας να το αποκαλέσει «ειρωνικό τερτίπι της Ιστορίας», είναι το γεγονός ότι, η χρησιμοποίηση αυτής της σύγχρονης ηλεκτρονικής επικοινωνίας, ως «εργαλείου» συγκρότησης κοινωνικού κινήματος, ξεκίνησε από την νεολαία των πιο υποβαθμισμένων τριτοκοσμικών Χωρών, όπως αυτές της Βόρειας Αφρικής, και, ακολούθως, μεταλαμπαδεύθηκε στον πιο ευαίσθητο και προβληματικό χώρο της Ευρώπης, που είναι ο Νότος, αρχής γενομένης της Ισπανίας και, με ισχυρή συνέχεια του φαινομένου, πλέον, στην Χώρα μας.

            Είναι βέβαιον ότι, το κίνημα αυτό των «Αγανακτισμένων» δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «επαναστατικό κίνημα», με βάση την κλασσική πολιτική και κοινωνιολογική αντίληψη και την ανάλυση των, μέχρι σήμερα, ιστορικών και κοινωνικών επαναστάσεων, αφού δεν εκφράζει συνειδητά συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις, ταξικά συμφέροντα και δεν έχει, εξ αυτού του λόγου, συγκεκριμένο όραμα και ολοκληρωμένη πρόταση για την ανατροπή του υπάρχοντος και ισχύοντος οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος. Πλην, όμως, ο τρόπος συγκρότησής του, ο χαρακτήρας έκφρασής του και το κεντρικό αίτημα, το οποίο προέρχεται μέσω, ακριβώς, της συγκρότησής του και της παρουσίας του, για άμεση αλλαγή του ισχύοντος κλεπτοκρατικού πολιτικοοικονομικού συστήματος στην Ελλάδα ή για την μη εφαρμογή σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, σε βάρος των ασθενέστερων οικονομικών στρωμάτων, από τις υπερεθνικές «ελίτ» και τους παγκόσμιους «φεουδάρχες» της κερδοσκοπίας, που αυτοβαφτίζονται ως «αγορές», στις άλλες Χώρες του Νότου, όπως η Ισπανία, λειτουργεί, αντικειμενικά, ως ιδιότυπη πολιτικοκοινωνική επαναστατική πράξη. Και αυτό, γιατί, τόσο στην Χώρα μας, όσο και στα παρηκμασμένα πολιτικά εποικοδομήματα των Χωρών του Νότου, δεν έχουν απαξιωθεί ηθικά μονάχα τα κόμματα εξουσίας και οι θεσμοί εξουσίας, αλλά έχουν υπονομευθεί, σε μεγάλο βαθμό, και οι υπόλοιπες συλλογικότητες, όπως κόμματα της αντιπολίτευσης, συνδικάτα κ.λπ., τα οποία, εν δυνάμει, θα έπρεπε να αποτελούν τον μοχλό πίεσης για ανατροπή αυτών των κλεπτοκρατικών συστημάτων και πλαίσιο έκφρασης της αγωνίας της «σιωπηλής πλειοψηφίας».

            Αυτό το στοιχείο είναι ο κρίσιμος παράγοντας, που δυναμώνει κοινωνικά και, ακολούθως, πολιτικά, το κίνημα των «Αγανακτισμένων», το οποίο αποτελεί, σήμερα, σημάδι υγείας και αφύπνισης αυτής της «σιωπηλής πλειοψηφίας» και το πρώτο βήμα για την δημιουργία μιας συνειδητής κοινωνίας πολιτών, που θα υποχρεώσει και θα επιβάλει την αλλαγή πορείας και την αναίρεση όλων των στρεβλώσεων, σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

            Τελικά, η «πλατεία», η οποία συνδέεται με την έννοια της «Εκκλησίας του Δήμου» της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, μπορεί να αποτελέσει την «μήτρα» για την γέννηση ενός προοδευτικού κινήματος, το οποίο θα επιβάλει τις διαδικασίες για την αναγέννηση της Ελλάδος και την «κατεδάφιση» του σημερινού αδιέξοδου κλεπτοκρατικού συστήματος, αφού, ιστορικά, τα μεγάλα κοινωνικά γεγονότα και οι μεγάλες κατακτήσεις γεννήθηκαν πάντα μέσα από τις λαϊκές διεργασίες.